Inspiratie van een oude bekende, deel 2

Naast allerlei materiaalexperimenten van glas en textiel, ben ik ook bezig met het uitwerken van nog wat ideeën rondom Project Otok Kornat.
Eén daarvan is een maquette van een ontmoetingsplek.  De vorm van Otok Kornat wordt in een aantal betonblokken weergegeven. Door de grootte, hoogte en plaatsing hiervan, moet het geheel uitnodigen tot gebruik: ontmoeten en spelen.

Grote betonblokken…..heb ik daar niet eens eerder over geschreven?

In september 2014, schreef ik over Joop Beljon. Het boekje “zo doe je dat, Grondbeginselen van vormgeving”, had mij op het goede spoor gezet. Door een paar rake opmerkingen, werd het mij ineens duidelijk waar mijn focus tijdens de specialisatiejaren zou liggen (zie blog 28-9-14, Inspiratie van een oude bekende).

Naar aanleiding daarvan ben ik wat verder gaan kijken en stuitte ik op een ander boekje van zijn hand: “Twaalf omgevingen”. Hierin beschrijft hij zijn overwegingen en uitgangspunten van twaalf omgevingen die hij ontworpen heeft. Het Willemsplein In Tilburg, ook beschreven in de blog van 28 september, is één van die twaalf omgevingen.

Even terug naar “Zo doe je dat”
In het hoofdstuk “Niet met de hand aangeraakte vorm”,  staat het volgende:
‘Geen mensenhand die in staat is met een stift zo’n lijn na te tekenen. Zo’n lijn is dan ook geen artefact; zo’n lijn is de uitkomst van een proces. Net als de ribbels op het zand de uitkomst zijn van een proces, of de generfde huid van een stuk wrakhout, uitgebeten door het zoute zeewater. De oude Grieken beweerden dat er muziek zit in het binnenste van de aarde. Als dat zo is, als er een ‘muziek der sferen’ is, dan is het notenschrift ervan te vinden in koraal, in stalactieten, in wolkenvelden en in de nervatuur van een boomblad.’

Mooi toch? Probeer de volgende keer eens naar buiten te gaan, of zelfs maar door het raam te kijken, met dit in je achterhoofd! Het leven wordt er vrolijker en mooier van.

Het Willemsplein in Tilburg
Wanneer in de jaren ’70 het Willemsplein ingericht moet worden, treft Joop Beljon, naar eigen zeggen, een omgewoelde vlakte aan. De sloopdrift in de jaren zestig, had er flink in gehakt.
Het Willemsplein werd omgeven door een grote, massieve kerk, het paleis van Willem 2 (‘het marsepeinen pronkstuk van de Oranjevorst’) en een groot, zwart, modern stadhuis, wat nog in aanbouw is.

Beljon wilde met zijn nieuwe plein deze elementen verbinden en zocht in zijn beeldentaal aansluiting bij de drie bestaande gebouwen. 
‘Het hele ontwerp heeft vooral een samenbindende functie en is gericht op het harmoniseren – en het erkennen van de aanwezigheid – van de verschillende stijlen van de drie gebouwen die zich aan het plein bevinden.’

Het mooie is dat Beljon, en natuurlijk iedereen die omgevingen ontwerpt, ook werkt met de uitkomst van een proces. Geen natuurlijk proces dat leidt tot het notenschrift van de muziek der sferen, maar juist het tegenovergestelde: het proces van bouwen en slopen door mensen, waarvan de plaats en vorm bepaald wordt door het gebruik en de geest van de tijd.

En toch wil je als ontwerper iets van die muziek der sferen terug halen. Je wilt de gebruikers van jouw tijd wat van die muziek laten horen. Je wilt het ontwerp zo maken, dat het, ten eerste, gebruikt wordt en, ten tweede, dat mensen zich er prettig voelen en er terug willen komen.

De muziek der sferen
Ik geloof dat het precies is, waar ik naar op zoek ben, waar ik van droom:

Door het gebruiken van een klein stukje van ‘het notenschrift van de muziek der sferen’, wil ik een vleug van die muziek vangen en doorgeven.

Dat kan in het klein, met een kunstwerk aan de muur of een kleine sculptuur. Dat kan ook in het groot, met een ontmoetingsplek. Een fijne plek waar mensen samen komen of juist even alleen willen zijn. Een plek waar mensen terug willen komen, omdat het er goed voelt. Omdat je er muziek voelt.

bron foto Willemsplein:   http://ar1blarsdegroot.blogspot.nl/