Fan van Rothko!

Ik heb grote bewondering voor de (grote) kunstenaars van vroeger en nu. De één spreekt mij wat meer aan dan de ander en ik ben niet het type om de hele dag kunst te kijken, maar toch! Hoe meer ik met kijken bezig ben, hoe meer het werk van anderen me kan bekoren.

Eerlijk gezegd, moet ik bij sommige kunstenaars me wel eerst even verdiepen in de achtergrond van het werk en de tijdgeest waarin het gemaakt is. 

En, nog eerlijker, bij een aantal heb ik zelfs dáár geen zin in. Die werken vind ik zo onzinnig of daarbij voel ik zo’n afkeer, dat er een soort puberale houding naar boven komt: “dit is raar / stom / smerig / onzinnig, daar wil ik niks over weten”.

Gelukkig zijn er ook een paar kunstenaars waar ik spontaan helemaal fan van ben. Ik heb nog net geen posters op mijn slaapkamer hangen. Wel heb ik boeken en die kijk ik ook regelmatig door. Ik laat me graag inspireren door die kunstenaars.
Matisse is er één van, vooral het latere werk: de knipsels. Met organische vormen in heldere kleuren, maakt hij fantastisch mooi en sprekend werk. In mijn vorige blog had ik het als over de kapel die hij gemaakt heeft, gedeeltelijk ontworpen met die knipseltechniek.
Het werk van Matisse maakt me spontaan vrolijk en ontroert me tegelijkertijd.

Hetzelfde geldt voor iemand uit een heel ander genre: Frank Lloyd Wright. Een architect die op meesterlijke wijze zijn gebouwen laat samenwerken met de omgeving. Het gebouw vult de omgeving aan. Daarnaast heeft hij schitterende glas in lood ramen ontworpen.

Ik kan nog een paar grote favorieten noemen, zoals het recente werk van David Hockney en de bijna abstracte, tropische foto’s van Dos en Bertie Winkel, maar eigenlijk hebben ze allemaal dezelfde overeenkomst: natuur en landschap.
De natuur als grote inspiratiebron, dat is wat mij trekt in kunst. En dat je iets van die natuur ook herkenbaar terug ziet in een werk.

En toen……

Toen gingen we tweede kerstdag naar de tentoonstelling van Mark Rothko in het gemeente museum in Den Haag.
Met goede wil kun je in het vroege, nog niet super-abstracte werk, wel een link naar de natuur vinden. Maar dan moet je goed je best doen! Filosofische principes en de emoties van de mens, zijn de belangrijkste drijfveren van Rothko. Die wil hij verbeelden. Dat kan niet met herkenbare beelden, want dan wordt het meer een ‘verhaaltje over een emotie’, dan de emotie zelf.

Niks herkenbaars aan, dus………FOUT!

Het werk van Mark Rothko is heel herkenbaar!

Het spreekt inderdaad allerlei emoties aan; het roept naar je; wil je opzuigen en stoot je dan weer af. Er is geen heldere zichtlijn, maar je ogen willen alle kanten op, omdat je steeds nieuwe details ziet.

Het werk van Mark Rothko is als een onwaarschijnlijk mooi landschap, dat je voor het eerst ziet: je weet niet hoe je moet stoppen met kijken; je bent overweldigd door de intensiteit van wat je ziet; je voelt en ziet steeds weer nieuwe dingen.

Je wordt er rustig van én moe; je krijgt er een voldaan gevoel van én hoofdpijn. En geen enkele foto kan al die gevoelens en belevenissen vatten!

Ik ben fan!

En dus heb ik het boek gekocht dat bij de tentoonstelling hoort. Om af en toe terug te kijken en in de kast te zetten. Naast Matisse.
Bladeren in dat boek, is slechts een slap aftreksel van alles wat ik die paar uurtjes op tweede kerstdag ervaren heb. Ik kan dus alleen maar afsluiten met een welgemeend advies voor iedereen die van kunst houdt, of van filosofie, van emoties of van bijzondere ervaringen:

GA ZELF KIJKEN!

En daarna lekker uitwaaien op het strand of in de duinen. Daarna de natuur in!

PS. De tentoonstelling loopt tot 1 maart. Begin 2015 goed en ga kijken! Een inspirerend 2015!