Inspiratie van een oude bekende

De komende twee jaar staan dus in het teken van ‘mijn eigen weg vinden als kunstenaar’. Als ik dat vertel,  komt meteen daarop de volgende vraag:
“Weet je al hoe je dat gaat doen, dan?”
Meestal begin ik vervolgens een vaag en vooral lang verhaal over de natuur, waar ik niet op uit gekeken raak en over kleuren. En dat ik daar iets mee wil doen. Niet echt handig.

Vandaar dat ik het tijd vond voor een mission statement.
Het plan voor de komende jaren is deze lente langzaam duidelijk geworden. Alsof het er altijd al was, maar ik het niet zag. Achteraf zie ik nu duidelijk dat ik in bijna al het werk wat ik gemaakt heb, hier al mee bezig was.
Misschien dat de hersenschudding die ik in maart opliep, alles lekker op een rijtje heeft geschud. In ieder geval, wat mijn ‘mission’ betreft. Al het andere met betrekking tot de staat van mijn hersenen laat ik in het midden. Dat is niet het doel van deze blog.

De openbaring kwam ook niet zomaar. Het waren een aantal aha-momenten die daarvoor zorgden.
Het belangrijkste aha-moment had ik bij het lezen van een boekje als onderdeel van de opdracht Lichtobject dit voorjaar. Het boekje  “Zo doe je dat. Grondbeginselen van het vormgeven” van Joop Beljon (1922-2002), is geschreven in 1976 en gaat over vormen – waar ze vandaan komen en wat je ermee kan doen.
Joop Beljon was een Monumentalist: beeldhouwer, omgevingskunstenaar, docent en schrijver. En hij heeft 27 jaar leiding gegeven aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag.
In die laatste rol schreef hij het boekje dat 38 jaar later mijn ogen opende.
In korte hoofdstukjes wordt beschreven hoe vormen ontstaan, wat hun basis is, maar ook wat je ermee kan doen. Eén van die hoofdstukjes gingen over niet-door-mensenhanden-gemaakte-sporen: zoals sporen in de natuur.

En dat was het: daar was ik eigenlijk steeds mee bezig!
Constant op zoek naar patronen en vormen in het landschap of in de natuur. Rivierdelta’s van bovenaf gezien, zijn fantastisch vormen, net als de kaart van de Vinkeveense Plassen een schitterend patroon geeft.
Een staart van een vis of veren van een vogel: van heel dicht bij zijn ze bijna grafische en met de meest mooie kleuren.

Joop Beljon. Zijn woorden hebben me bereikt. Zou zijn werk dat ook doen?

Na een eerste snelle kennismaking, zie ik ook een zoektocht naar de ultieme vorm. Veel strakker en minder organisch dat wat ik voor ogen heb, maar toch. Het vraagt om een verdieping.
En, in mijn eigen stad Tilburg, blijk ik gewoon al jaren langs zijn werk te fietsen, op zijn traptreden te zitten en er zelfs overheen gelopen te zijn op mijn huwelijksdag. Hij  ontwierp  waar volgens mij de halve stad een haat/liefde verhouding mee heeft:  Het  en Willemsplein in Tilburg, inclusief de vijver/fontein en de bushokjes.

Joop Beljon is een ‘oude bekende’!