De dreiging hing natuurlijk al twee jaar in de lucht. Eigenlijk al vanaf het moment dat ik besloot om te bloggen over mijn specialisatie-jaren aan de Academie van Arendonk. “Wat dan?”, hoor ik je bijna denken. Of, voor de mensen die mij goed kennen: “Ja natuurlijk, het valt me nog mee dat het nu pas gebeurde”.
Na twee jaar trouw elke maand mijn belevenissen, overwegingen, inspiratie en frustraties opschrijven en online publiceren, is het toch gebeurd: de klad kwam erin.
Het is een patroon.
Dat gebeurt nogal eens bij mij: ik maak grote, mooie plannen en houd ze tijdje vol. Daarna komt onherroepelijk de klad erin. Uitstelgedrag en andere interessante plannen komen ervoor in de plaats. Soms ook minder interessante plannen, die toch moeten gebeuren.
Het tweede half jaar van 2016 ben ik bijvoorbeeld vooral bezig geweest met het in hoog tempo regelen van een (ongewenste) scheiding en het omhoog houden van de meest noodzakelijke ballen. Ik had liever een leukere reden gehad om te pauzeren met bloggen, maar het is zoals het is.
En nu is het januari, een nieuw jaar.
Dat betekent volop nieuwe plannen en het oppakken van oude plannen. Het bloggen gaat weer helemaal los! Sterker nog: ik ga elke week bloggen!
Het plan is om wekelijks een blog te plaatsen, waarin ik vier verschillende onderwerpen rondom kunst en het kunstenaar-zijn met elkaar afwissel. Tot mijn afstuderen deze zomer, is ‘mijn specialisatiejaren aan de Academie van Arendonk’ één van die vier onderwerpen.
Een half jaar heb helemaal niks opgeschreven! Een half jaar!
Ik moet dus nu 6 maanden inhalen met vertellen wat ik gedaan heb en waarom. Niet dat ik zo heel erg hard gewerkt heb in dat half jaar. Niet aan mijn werk voor Arendonk tenminste. Het ‘niet zo hard werken’ ging echter wel in een aantal grote sprongen. Ik heb grote stappen gemaakt en mijn werk ziet er heel anders uit dan dat ik vooraf ooit gedacht had.
Scheuren in het hout.
Zoals de meeste lezers nu wel weten, vind ik mijn inspiratie in vormen, structuren en patronen in landschappen en de natuur. In mei 2016 al, tijdens een lunch in het zonnetje in mijn achtertuin, viel mijn oog op de barsten in het hout van onze tuintafel. Een picknicktafel is natuurlijk geen landschap of natuur, maar toch trokken de vormen van die barsten mij enorm aan. En hout is wel een natuurlijk materiaal.
Tijdens een ‘schoolreisje’ naar Berlijn, zag ik hele mooie scheuren in grote cederhouten blokken in een installatie van de kunstenaar Carl André. (Hamburger Bahnhof, expositie Carl Andre: Sculpture as Place, 5.05.2016 tot 18.09.2016 ).
Vanaf dat moment, zag ik overal mooie barsten.
Scheuren in een natuurlijk materiaal, die een ongelooflijk mooie vorm hebben. Als je de barst uit zijn natuurlijke omgeving haalt, wordt het een schitterend abstract gegeven, met een eigen spanning, een eigen sfeer. Als je de barst los ziet van het hout, kan het ineens van alles zijn: een landschap, een rimpeling in het water, wuivend riet.
Door de barst uit zijn context te halen, kan de toeschouwer zijn eigen invulling geven aan het nieuwe beeld.
Kijken, kijken en geen foto’s maken.
De rest van het voorjaar en de hele zomer, heb ik gekeken, gekeken en nog eens gekeken. Meestal was ik zo druk bezig met kijken en verwerken, dat ik vergat foto’s te maken. Gelukkig heb ik er wel een paar (dank je, Nancy van SNENS, dat ik de balken in je kantoor/atelier mocht fotograferen).
Bij deze blog een aantal van die foto’s. Wat zie jij erin? De volgende blog laat ik zien, wat ik ermee gedaan heb.
En nee, die komt niet pas over een half jaar, maar over ongeveer 4 weken. Benieuwd naar de onderwerpen van de blogs in de drie weken ertussen? Volg mijn Facebookpagina of Instagram-account. Daar zal ik steeds een link naar de nieuwe blog plaatsen.
Fantastische start in het nieuwe jaar.
Inspirerend, en inderdaad ik zie er ineens hele andere zaken in!
Goed bezig Yvon!
Ineens denk ik bij een barst in het hout niet meer ‘wat zonde’ maar ‘ wat mooi’. Succes Yvon, en ik ga je blogs met plezier volgen!